- Por que naceu o PCRG (Partido Comunista pola República Galega)?
O PCRG nace da vontade dunha confluencia de militantes de distintas tradicións e xeracións do movemento comunista galego. A fundación do PCRG está motivada por un diagnóstico compartido: o comunismo galego está fragmentado, non hai un Partido da nosa clase senón multitude de grupos máis pequenos ou máis grandes. É necesario unificar o movemento comunista en Galiza e o motor dese proceso debe ser un partido firme, disciplinado, operativo e xeneroso para antepoñer os intereses da clase traballadora ás súas propias siglas.
Tamén cremos que o sindicalismo galego, dotado dun gran potencial combativo e dunha clara comprensión da cuestión nacional, debe actuar como un catalizador que eleve o nivel de conciencia da clase traballadora aglutinando loitas concretas (o prezo da factura da luz, do carencias na sanidade pública, peche de empresas e condena do paro de milleiros de traballadores…) nunha única loita xeral que persegue unha transformación total da realidade da nosa clase. Para iso é necesaria a unidade de acción de todos os comunistas e, o que é máis importante, un Partido disposto a poñer toda a súa capacidade ao servizo do proletariado sen ningún interese egoísta.
- Por que fundar este novo partido? Moitos denuncian que o movemento comunista é un niño de siglas de centos de colectivos diferentes….
Precisamente esta fragmentación é unha das causas que motivan a nosa aparición. A fundación do PCRG lévase a cabo a partir da suma de diversos continxentes de diversas procedencias: MpB, MGS, pequenas agrupacións locais, GC, APU, así como a práctica totalidade da FPG, numerosos primeiros militantes do PCLN e moitos militantes comunistas do mundo obreiro, de múltiples correntes sindicais militantes, que se viron orfos do Partido.
A aparición do noso Partido leva consigo a existencia de novas siglas, pero tamén a unidade de cadros nunha única ferramenta, un continxente suficientemente grande como para estar plenamente operativo na dimensión práctica sen descoidar a necesaria tarefa de promover unha cohesión teórica interna que permita levar a cabo a loita ideolóxica no seu maior grao de intensidade.
- Como está Galiza coa pandemia da COVID19?
Galiza, probablemente dada a súa estrutura poboacional dispersa, conseguiu superar en maior medida a incidencia da pandemia, especialmente nos espazos rurais e semi-rurais. En todo caso, o seguimento do goberno da Xunta de Galiza e do Estado cara aos intereses despóticos do Capital provocou unha mala xestión das
medidas da saúde pública. A aposta polos beneficios empresariais aumentou o número de contaxios e falecidos no noso país por enrriba do que tería sido unha xestión racional da situación. Ademais, a isto sumouse unha xestión da sanidade pública en clave empresarial. Apostou pola contratación temporal no Servizo Galego de Saúde, pola contratación laboral de estudantes sen retribución para realizar cribados, etc. A atención primaria, xusto no momento no que máis se necesita, foi desmantelada, deixando así nichos de mercado para a sanidade privada e concertada.
- A represión en Galiza empeorou pola pandemia?
O afán co que se protexeu a liberdade de empresa contrasta coa lixeireza coa que se suspenderon e/ou limitaron os dereitos fundamentais. Así, simples ordes administrativas alleas ao mínimo control parlamentario serviron para restrinxir o dereito de reunión,
manifestación, circulación, etc. A disciplina social, se é necesaria para o mantemento da sanidade pública, debe aplicarse a todos os ámbitos, aínda que isto afecta aos beneficios dos capitalistas. A suspensión das liberdades civís debe ser proporcionada, limitada no
tempo e estritamente excepcional.
Na actualidade, non cremos que exista unha base para a aplicación de tales restricións. Menos aínda sen estar sometido a ningún tipo de control democrático. A solución nesta fase da pandemia pasa por fomentar a vacinación da poboación e, sobre todo, por un profundo reforzo do sistema sanitario público mediante máis persoal e máis e mellores infraestruturas. A defensa da sanidade pública non pode estar reñida coas liberdades democráticas acadadas. Menos aínda debería servir para realizar exercicios de disciplina social para a nosa clase, que rexeitamos rotundamente.
- Que obxectivo ten o seu partido cos comunistas de Galiza e do Estado español?
En Galiza, unificar a calquera persoa que se considere comunista no mesmo Partido (sexa o noso ou un novo, nacido da confluencia con outras forzas), ao tempo que imos incorporando progresivamente os elementos máis combativos da clase obreira. Este continxente debe estar dotado das ferramentas que o marxismo-leninismo nos dota, e só incorporando todos os citados continxentes poderemos construír unha liña política que nos leve á vitoria.
No Estado español, o noso obxectivo é traballar con todas as organizacións que estean dispostas a compartir o camiño connosco e contribuír a favorecer, cos resultados do noso traballo, o abandono de posicións entregadas, derrotistas, utópicas, infantís ou estériles na parte do conxunto do movemento comunista.
- Por que liberación nacional de Galiza?
Galiza é unha nación segundo a definición marxista formulada por Stalin no Marxismo e a Cuestión Nacional. A cuestión nacional opera como unha contradición no marco do Estado español: as nacións que poderiamos denominar “subalternas” están sometidas aos intereses económicos da nación española. Esta relación asimétrica condiciona tamén outros ámbitos da vida social, como a política ou a cultura.
Sabemos que, dende a constitución do réxime de 1978 e mesmo antes, na etapa final do franquismo, as nacións suxeitas do Estado español (especialmente Euskadi e Cataluña) foron os territorios máis inestables, onde a lexitimidade do Estado foi posto en cuestión.máis radicalmente. O PCRG é un partido leninista e, como tal, defende a destrución do Estado burgués e a construción do Estado obreiro. A única forma de destruír o noso inimigo de clase, como indican Mao,
Engels ou o propio Marx, é detonando as súas contradicións internas mentres harmonizamos as que aparecen dentro da nosa propia clase.
Cremos que o proceso de emancipación que finaliza coa independencia, coa liberación nacional de Galiza, é un detonador que pode desencadear procesos de emancipación no conxunto do Estado, destruíndo as ferramentas represivas da burguesía e facendo posible a construción dun novo poder para a clase obreira que cristalice en Repúblicas Socialistas. É fundamental non perder de vista (e isto distingue o marxismo do nacionalismo burgués) que a loita non é entre Galiza e España, senón entre o proletariado galego contra a burguesía española, e as clases populares do resto do Estado deben unirse. esta loita, xunto coa que nos une polo máis forte dos lazos: o internacionalismo proletario.
- O PCRG é feminista?
A nosa organización nútrese de todas aquelas achegas teóricas realizadas polo feminismo nos últimos séculos que non contradín os intereses da clase traballadora nin o marxismo como ferramenta de análise e transformación da sociedade. O noso Partido está totalmente comprometido coa causa da emancipación da muller, que
está entre as nosas máximas prioridades, e cremos que é inseparable da causa da emancipación da humanidade no seu conxunto, que só pode chegar coa instauración do comunismo como sociedade sen clases. Consideramos necesario traballar para aumentar a presenza das mulleres nas organizacións da clase traballadora e o seu peso na toma de decisións. Tamén consideramos necesario que o Partido desempeñe un papel de vangarda no movemento de emancipación
feminina, tanto na súa dimensión teórica como práctica.
- Poderíanse equiparar forzas políticas como VOX aos fascistas tendo en conta o seu ataque á multinacionalidade (política e cultural) que ten España? Algúns consideran que isto é banalizar o fascismo…
En palabras de Stalin o fascismo é a organización de combate da burguesía. É posible que VOX non encaixe na imaxe do fascismo clásico, nin en determinadas definicións dadas pola academia, pero tamén é certo que constitúe a á máis radical da burguesía, propugna a intolerancia extrema contra os discursos disidentes co réxime e apoia a ilegalización de calquera organización que sexa minimamente contraria aos seus intereses.
VOX é a organización que defende os intereses da burguesía da forma máis radical e descarada entre todas as que teñen representación parlamentaria e son representación máis atinada do que algúns filósofos (entre eles o galego Francisco Sampedro) chamaron heterofobia (medo a todo o diferente), unha característica básica do fascismo. A aceptación dos valores de VOX pola sociedade implica a aceptación cega e acrítica de todos os designios da burguesía e, polo tanto, tería consecuencias moi similares á imposición do fascismo clásico no que respecta á loita de clases.
- Algunha opinión sobre a xestión do novo goberno da UP/PSOE e a súa xestión da pandemia de COVID19?
A COVID19 constitúe unha ameaza real para a humanidade e non ten sentido negalo. Tampouco ten sentido opoñerse a ningunha das medidas adoptadas por ser demasiado “duras” ou “autoritarias”. Hai países no mundo como Cuba ou China que, polo éxito da súa empresa revolucionaria, deberían ser un exemplo para calquera comunista do mundo, aínda que as súas experiencias sexan analizadas criticamente. Estes países levaron a cabo unha loita sen piedade contra o virus na que se tomaron medidas radicais (as medidas chinesas foron moito máis severas que as aplicadas no Estado español) e non se nos ocorrería criticalas. A defensa da saúde do pobo é a defensa da Revolución, e esa é unha das mellores leccións de Cuba. O problema é que o goberno español non aplicou medidas
firmes dirixidas a defender os intereses das clases populares. Actuou de forma errática por ser un goberno suxeito aos intereses da burguesía española, intereses que non deixou de defender en ningún momento (como demostra a última reforma laboral).
O goberno de UP/PSOE non foi quen de aplicar solucións radicais que atacasen a raíz do problema, e en cambio aplicou sucesivos parches que non prexudicarían demasiado os intereses dos seus amos. As clases dirixentes entenden que a conquista ou mantemento do poder se deriva dunha análise precisa da realidade, e souberon adaptarse á realidade da pandemia para impoñer unha serie de medidas cuxo único obxectivo é disciplinar a sociedade a través do medo e que
perdurará moito despois de que a COVID19 deixe de ser unha ameaza. O exemplo máis evidente é a implantación masiva do teletraballo, que no marco do capitalismo conleva necesariamente a ruptura dos lazos entre traballadores e a difuminación da xornada laboral, algo que orixina unhas condicións laborais máis precarias (a barreira entre o lugar de traballo e o lugar de descanso, suprimen os descansos, fanse horas extraordinarias sen que ninguén se decate ou proteste contra a situación… ) e unha maior situación de indefensión dos traballadores (se se debilitan os vínculos entre compañeiros de traballo vólvese
moito máis complicada a organización de ferramentas sindicais verdadeiramente combativas).
- Normalizouse a introdución da cocaína dentro dos sectores populares de Galiza?
A cocaína ten no espectáculo galego unha presenza similar á que podería ter noutros puntos do Estado. O seu consumo está moi estendido entre determinadas capas da sociedade, sobre todo na vida nocturna. Tamén é certo que a importancia do contrabando en determinados puntos de Galiza nas últimas décadas fixo que algunhas persoas (minoría) non se mostrasen demasiado severas
á hora de condenar a figura do contrabandista. O problema das drogas existe e hai que telo en conta, pero sería un erro construír unha imaxe caricaturizada de Galiza derivada de series televisivas e outras expresións da cultura de masas que miren ao noso pobo desde unha perspectiva que case poderiamos considerar
colonial.
- As forzas e corpos de seguridade do Estado están implicados no mercado da droga en Galiza?
É coñecida a teoría que acusa ás “forzas da orde” de promover o tráfico de substancias como heroína, cocaína ou outras drogas para desmobilizar as clases populares e liquidar non só ás organizacións comunistas, senón a todo o movemento obreiro.
En Galiza existiu e existe un claro vínculo entre os aparellos represivos do Estado e o narcotráfico. Leste vai máis aló dos obxectivos de negocio persoal de determinados elementos e resulta tremendamente funcional ao Réxime.
- Sempre se está a falar da unidade, pero sobre que e para que?
Unidade de combate. Unidade da clase obreira para a guerra sen cuartel contra os opresores da humanidade. Unidade fraternal entre os pobos no seu camiño cara á nova vida que é o comunismo. E, en definitiva, unidade dos e das comunistas nun só Partido, unidade de todos os traballadores e traballadoras baixo as mesmas ferramentas de loita que lles permitan destruír a realidade existente e construír a
nova sociedade máis xusta que é o comunismo e á que só c chegaremos mediante a ditadura do proletariado.